Taro (Colocasia) to wieloletnie zioło z rodziny Aroid. W naszych regionach rzadko spotyka się byliny na działkach osobistych. Ta egzotyka to ogromna bujna roślina, której szerokie liście osadzone są na długich ogonkach, górujących nad ziemią. Do zamieszkania taro wybiera wilgotne tropiky, położone głównie w Azji. Niektóre gatunki wieloletnie migrowały również na inne kontynenty.
Roślina jest nadal mało znana w ogrodnictwie domowym, ale z każdym rokiem rośnie liczba uprawianych nasadzeń taro. Dojrzałe krzewy mogą osiągnąć ludzki wzrost. W krajach tropikalnych bulwy rośliny są używane do pożywienia.
Opsyvanie plant taro
Kłącze rośliny jest silnie rozgałęzione i zawiera wiele podłużnych bulw, na których znajdują się pierścieniowe zagięcia. Skórka bulw jest brązowa. Od dawna udowodniono wartość odżywczą roślin korzeni taro. Mają rezerwę skrobi i szereg pierwiastków śladowych. Bulwy można jeść tylko w postaci gotowanej.
Taro jest uważany za roślinę bez łodyg. Główną zaletą jest szeroka i bujna liściasta rozeta o kształcie serca lub tarczycy. Liście, gładkie w dotyku, przyczepione są do soczystych grubych ogonków. Żyły wystają z całej powierzchni płytki. U niektórych gatunków żyły zapewniają bogaty kontrast z głównym tłem. Dominującym kolorem liści jest zielony, ale występują odmiany szare i niebieskawe. Ogonek wydłuża się w miarę dojrzewania krzewów. Jego wysokość często sięga jednego metra, a grubość 1-2 cm, a wielkość płytki to około 80 cm.
Kryty taro prawie nigdy nie kwitnie, a jeśli tak się stanie, kwiatostany wyglądają nieatrakcyjnie. W naturze ogonki tworzą mocną, małą szypułkę z kwiatostanem pąka o jasnożółtym lub pomarańczowym odcieniu. Na zapylonym kłosie dojrzewają czerwonawe jagody wypełnione małymi ziarnami.
Opieka nad Taro
Opieka nad taro jest prosta i nie kłopotliwa, jeśli wcześniej wybierzesz odpowiednią lokalizację do sadzenia i zastosujesz się do reżimu nawadniania. W mieszkaniach i biurach bylina zachowuje swój kolor przez cały rok. Ponieważ roślina szybko rośnie, wokół buszu powinno być jak najwięcej wolnej przestrzeni. Dobre oświetlenie odgrywa ważną rolę w rozwoju rośliny. Nie zaleca się umieszczania garnka w bezpośrednim świetle słonecznym.
Na zewnątrz rośliny szybko się dostosowują i są w stanie wytrzymać wysokie temperatury. Słońce lub jasny odcień są równie dobre dla tego gatunku. Korzystny reżim temperaturowy dla wzrostu i rozwoju bylin wynosi + 22 ... + 26 ° C.
Taro jest rośliną kochającą wilgoć, dlatego potrzebuje terminowego podlewania. Zaleca się stosowanie wyłącznie osiadłej wody. Liście należy spryskiwać codziennie.Jeśli pozwalają na to warunki, obok doniczki umieszcza się pojemniki z mokrymi kamykami.
Podczas aktywnego sezonu wegetacyjnego przeprowadza się regularne karmienie. Gatunki żyjące w pomieszczeniach są karmione 2 razy w miesiącu nawozami mineralnymi. Okazy, które są na ulicy, są zapładniane raz w miesiącu.
Wraz z nadejściem wiosennego upału taro są wyprowadzane na ulicę, gdzie są pozostawione w doniczkach lub przenoszone na otwarty teren. Tutaj krzaki będą cieszyć się świeżym powietrzem, aż nadejdzie zimno. Gdy strzałka termometru zacznie spadać poniżej + 12 ° C, części mielone odcinamy, bulwy wykopuje się i przechowuje do wiosny w celu ponownego zasadzenia rośliny.
Przeszczep wykonywany jest rzadko. Jeśli kłącze rośnie silnie, wybiera się doniczkę o większej średnicy i pojemności i wypełnia ją darnią, próchnicą, torfem i piaskiem.
Uwaga! Taro jest uważany za bardzo trującą roślinę. Sok z liści w kontakcie ze skórą powoduje oparzenia i zaczerwienienia. Jeśli zjesz kawałek świeżego liścia, osoba może doświadczyć obrzęku gardła lub pieczenia błony śluzowej. Takie przypadki stwarzają poważne problemy zdrowotne. Dlatego sadzenie taro na otwartym polu powinno odbywać się z dala od dzieci i zwierząt domowych. Roślina służy do celów spożywczych dopiero po poddaniu obróbce cieplnej.
Metody hodowli taro
Taro rozmnaża się, dzieląc kłącze i sadząc bulwy. Ważne jest, aby wiedzieć, że sok z łodyg może powodować oparzenia, ponieważ jest silnie skoncentrowany. Dlatego wszelkie czynności związane z pielęgnacją lub przeszczepem kultury muszą być wykonywane w rękawicach ochronnych.
Rozmnażanie siewu z reguły nie daje oczekiwanych rezultatów i zajmuje dużo czasu i wysiłku. Siew odbywa się w doniczkach torfowych. Głębokość zakotwienia nie powinna przekraczać 5 mm. Naczynia zwilżone wodą umieszcza się pod folią i przechowuje w ciepłym, oświetlonym pomieszczeniu w temperaturze nie niższej niż + 22 ... + 24 ° C. Kiełki przebijają się po 1-3 tygodniach.
Aby uzyskać nową sadzonkę, bulwy są oddzielane od dorosłego krzewu i umieszczane w mokrej, luźnej glebie, przykrytej szkłem lub kawałkiem folii. Po kilku tygodniach widoczne są wierzchołki sadzonek. Po odczekaniu 10 dni schronisko jest usuwane.
Do podziału wybiera się zdrowe dorosłe krzewy. Wykopany kłącze dzieli się na części, pozostawiając w każdej 1-2 pąki. Miejsca nacięć są traktowane węglem drzewnym. Sadzenie cięcia odbywa się na wilgotnym podłożu torfowym zmieszanym z piaskiem. Sadzonki są początkowo utrzymywane w cieple. Proces rootowania jest zwykle prosty. Po kilku tygodniach na ogonkach zaczynają kwitnąć zielone liście.
Trudności w uprawie taro
Głównymi przyczynami zahamowania wzrostu i rozwoju bylin jest nieprzestrzeganie zasad opieki nad taro.
- Przy braku wilgoci pojawiają się żółte liście, następuje utrata ciśnienia turgoru.
- Suche plamy na blaszkach liści wskazują na przegrzanie krzewów. Doniczki najlepiej jest odsunąć od słońca.
- Utrata jasności przez różnorodne gatunki wskazuje na brak światła.
Owady rzadko szkodzą roślinie. Jeśli jednak zostaną znalezione ślady kleszczy, mszyc lub łusek, łodygi i liście należy natychmiast zabezpieczyć związkami owadobójczymi.
Rodzaje i odmiany taro ze zdjęciami
Taro dzieli się na 8 typów. Przede wszystkim mówimy o gigantycznych roślinach hodowanych w szklarniach lub szklarniach.
Olbrzym taro (Colocasia gigantea)
Najpopularniejszy rodzaj roślin. Wysokość ogonków wraz z liśćmi sięga około 3 metrów. Liście ciemnozielone, pokryte żyłkami, są bardzo trwałe. Siedzi bezpiecznie na ogonkach. Liście są owalne. Długość jednego liścia to ok. 80 cm Gruba szypułka nosi ucho do 20 cm długości, z korzeni wyrastają bulwy przypominające małą rzepę.
Jadalne Taro, Taro (Colocasia esculenta)
Są uprawiane na cele paszowe, ponieważ gatunek ten dostarcza obfitej ilości pożywnych bulw. Najcięższe z nich ważą około 4 kg. Poddane obróbce liście i łodygi są również uważane za jadalne.Liście sercowate przyczepione są do mięsistych ogonków o wysokości do 100 cm, szerokości ok. 50 cm, na brzegach listowia falistego. Kolor gatunku jest jasnozielony.
- Wymieniony gatunek położył podwaliny pod hodowlę odmiany czarnej magii - ciemnobrązowej rośliny z rozgałęzionymi pędami ziemnymi.
Taro wodne (Colocasia esculenta var. Aquatilis)
Woli zamieszkać wzdłuż strefy przybrzeżnej i łatwo toleruje nadmierne gromadzenie się wilgoci w części korzeniowej. Czerwonawe ogonki o długości do 1,5 m noszą zielone blaszki liści, które mają tylko 20 cm szerokości.
Zwodniczy Taro (Colocasia fallax)
Nie wysoki. Ta roślina wieloletnia jest idealna do uprawy w pomieszczeniach ze względu na niewielkie rozmiary.
