Wilczomlecz

Roślina Euphorbia jest przedstawicielem jednej z największych rodzin roślin Euphorbia. Ten rodzaj obejmuje około 2 tysiące różnych gatunków, które żyją w prawie wszystkich zakątkach planety. Należą do nich sukulenty, jednoroczne rośliny zielne, duże krzewy i gatunki w kształcie kaktusów. W Rosji występuje ponad 150 gatunków dzikiej trzęsawki, nie wspominając o roślinach uprawnych, które zdobią domy i ogrody.

Nawet chwasty z tej rodziny mogą być dość dekoracyjne. Przykładem jest wilczomlecz cyprysowy, który tworzy delikatne łodygi o igiełkowatych liściach. Jego krewny, ognisty wilczomlecz, dość często występuje w klombach ze względu na spektakularne zabarwienie liści i kwiatów. Niezwykły kolor liści ma również inny ogrodowy gatunek trojeści - frędzlami, zwanymi także „koronkami wołogdzkimi”.

Łacińska nazwa trojeści pochodzi od imienia starożytnego lekarza i naukowca Euphorba, który badał tę roślinę, a nawet przygotował z niej środki lecznicze.

Opis Milkweed

Pomimo różnicy w kształtach i rozmiarach części nadziemnej, wszystkie rodzaje trojeści łączy jedna charakterystyczna cecha - lekki mleczny sok, z którym związana jest ich ogólna nazwa. To dzięki niej często można określić przynależność rośliny do wilczomlecza, chociaż rośliny z innych rodzin również mogą zawierać taki sok. Są też mlecze z klarownym sokiem. Pomimo tego, że roślina ta może być stosowana w medycynie ludowej, należy pamiętać, że sok mleczny jest żrący i uważany jest za trujący. Jego kontakt ze skórą może wywołać alergie, a połknięcie może spowodować zatrucie.

Kształt i kolor kwiatów mleczu zależy od gatunku. Wiele jego odmian tworzy kwiatostany cyatia. Zawinięte liście wokół kwiatów słupkowych z kilkoma pręcikami są zwykle zabarwione na różne kolory i przypominają znajome płatki kwiatów. Po kwitnieniu na roślinie formowane są skrzynki z owocami, w których znajdują się po 3 nasiona.

Niektóre rodzaje mleczarni są uprawiane jako rośliny oleiste. Tak więc w krajach azjatyckich euforbia jest szeroko rozpowszechniona. Z jej nasion uzyskuje się olej.

Jak odróżnić euforbię od kaktusów

Odróżnienie gatunków trojeści od kaktusów jest dość łatwe, nawet bez konieczności sprawdzania roślin pod kątem zawartości mlecznego soku. Kolce kaktusa rosną na obszarach otoczki dojrzewania; ciernie mleczu nie mają takiego pokwitania. Ponadto rośliny różnią się wyglądem kwiatów.

Krótkie zasady uprawy trojeści

Tabela przedstawia krótkie zasady opieki nad mleczem w domu.

Pielęgnacja mleczarni w domu

Ze względu na znaczne różnice w wyglądzie różnych wilczomleczów nie ma jednolitych zasad uprawy tych roślin. Najczęściej do dekoracji mieszkań wybiera się soczyste trojeść mleczną, dlatego cechy opieki nad takimi gatunkami zostaną opisane poniżej.

Oświetlenie

Optymalne godziny dzienne dla mleczarni to około 10 godzin. Co więcej, wiele z tych roślin nie boi się bezpośredniego światła słonecznego. Można je trzymać na oknach wychodzących na południe, południowy wschód lub południowy zachód. Ale na liściach niektórych gatunków mleczu jasne słońce może zostawić oparzenia. W takim przypadku należy zorganizować rozproszone światło dla krzaków. Aby uzyskać jednolity rozwój zielonej części, zaleca się okresowe obracanie doniczki. Na lato mlecz można przenieść do ogrodu, wybierając dla nich miejsce osłonięte od silnych wiatrów.

Jeśli roślinom brakuje światła, będą rosły znacznie wolniej, a czasami mogą całkowicie uschnąć. W ciemnych pomieszczeniach można zastosować fitolampy, aby skompensować brak naturalnego światła.

Temperatura

Latem można uprawiać trojeść mleczną w temperaturze około 20-25 stopni. Uważa się, że rośliny te są dość odporne na ciepło. Pięknie kwitnące zimą gatunki muszą zapewnić im okres spoczynku - w tym czasie starają się utrzymać je w chłodzie. Do tworzenia pąków takie rośliny potrzebują temperatury około 14 stopni. Dolny próg to 10 stopni.

Milkweed dość stabilnie toleruje zmiany temperatury, ale bardzo negatywnie reaguje na przeciągi. Pomieszczenie, w którym znajdują się doniczki z takimi kwiatami, powinno być dokładniej wentylowane.

Podlewanie

Obfitość podlewania można ocenić po wyglądzie mlecza. Im bardziej jego krzew wygląda jak przedstawiciele kaktusa, tym mniej wody będzie potrzebował. Ponadto żadna roślina nie powinna być często podmokła. Wilczomlecz warto obficie podlewać tylko wtedy, gdy bryła gleby wyschnie o około jedną czwartą. Zastój wilgoci i zakwaszenie gleby szkodzą nasadzeniom, zwłaszcza gatunkom o mięsistych szypułkach.

Uważa się, że część mleczaka bardziej lubi wilgoć. Do takich gatunków należy wilczomlecz jaglany, który zrzuca liście, gdy nadejdzie susza. Nie należy dopuścić do całkowitego wyschnięcia gleby podczas uprawy innych rodzajów kwiatów.

Jeśli zimą wilczomlecz odpoczywa w chłodzie, należy zmniejszyć podlewanie. W przeciwnym razie istnieje ryzyko rozwoju zgnilizny korzeni rośliny.

Poziom wilgotności

Milkweed nie potrzebuje dużej wilgotności. Takie rośliny dobrze sobie radzą w normalnych warunkach życia. Tolerują suche powietrze lepiej niż powietrze nawilżone, więc nawet odkurzanie liści można wykonać suchym pędzlem lub serwetką.

Gleba

Gleba odpowiednia do sadzenia trojeści musi mieć dobry przepływ powietrza i być wystarczająco luźna.Odczyn gleby powinien być neutralny. Możesz użyć gotowych podłoży na sukulenty lub kaktusy lub samodzielnie przygotować ziemię. Obejmuje glebę liściastą, darń, torf, gruboziarnisty piasek i gruz ceglany, pobrane w równych proporcjach. Warstwa drenażowa jest koniecznie układana na dole. Do tego możesz użyć ekspandowanej gliny.

Dość szeroki i niezbyt głęboki garnek nadaje się jako pojemnik na mlecz. Podczas przesadzania starszych i większych okazów, które mogą przewrócić pojemnik, użyj cięższych doniczek lub umieść ciężarki na ich dnie.

Top dressing

Milkweed nie potrzebuje pożywnej gleby, więc roślina nie wymaga częstego karmienia. Nie więcej niż 2 razy w miesiącu można go karmić kompozycją na kaktusy lub sukulenty w standardowej dawce. W okresie spoczynku nie stosuje się nawozów.

Transfer

Euphorbia jest przeszczepiana do nowego pojemnika tylko w razie potrzeby: gdy korzenie rośliny nie pasują już do starej doniczki. Zwykle doniczka jest odnawiana co kilka lat. Nowy pojemnik powinien przewyższać stary o około kilka centymetrów.

Przycinanie

Nie trzeba przycinać gatunków białożernych i żebrowanych, a także sukulentów, które wyglądają jak kaktusy. Tylko odmiany rozgałęziające się zwykle wymagają szczypania, w tym wilczomlecz Mila. Ta procedura sprzyja rozwojowi bardziej bujnej korony i nie pozwala krzewowi na nadmierny wzrost. Usuwane są również suche łodygi. Przycinanie przeprowadza się po kwitnieniu krzewu lub w połowie sezonu letniego.

Metody hodowli mleczarni

Wilczomlecz kaktusowy rozmnaża się w domu przy pomocy dzieci. Gatunki liści najłatwiej rozmnażają się przez nasiona i sadzonki.

Do sadzonek stosuje się części łodygi rośliny, uprzednio umyte z soku, który jest uwalniany w ciepłej wodzie. Po umyciu suszy się je na powietrzu przez kilka dni, aż nacięcie pokryje się folią. Możesz go dodatkowo sproszkować kruszonym węglem. Wielkość cięcia powinna wynosić około 12 cm, cięcie powinno mieć również kilka blaszek liściowych.

Aby przyspieszyć rozwój korzeni, dolną część nacięcia można potraktować stymulantem. Gotowe sadzonki sadzi się w mokrym piasku lub torfie. W jasnym miejscu, tworząc warunki szklarniowe, sadzonka powinna wystarczająco szybko się zakorzenić. Zwykle zajmuje to kilka tygodni. Schronienie powinno być regularnie usuwane w celu wentylacji.

Sadzonki liściaste mogą być również używane do rozmnażania wegetatywnego. Są ostrożnie ściągane bez użycia narzędzi. Po spłynięciu soku nacięcie jest traktowane stymulantem. Takie sadzonki sadzi się w taki sam sposób jak sadzonki łodyg, ale zapuszczają korzenie 2 razy dłużej. Zwykle w ten sposób może się rozmnażać wilczomlecz trójkątny i biało żyłkowy.

Jeśli gatunek jest samosiewny, jego nasiona mogą samodzielnie kiełkować w tej samej doniczce. W takim przypadku sadzonki są ostrożnie sadzone we własnym pojemniku. W razie potrzeby nasiona można zbierać i kiełkować - świeże nasiona mają szczególnie wysoką zdolność kiełkowania.

Wilczomlecz również rozmnaża się, dzieląc krzew. Odbywa się wczesną wiosną lub jesienią. Krzew wyjmuje się z pojemnika, usuwa się wysuszone lub zbutwiałe korzenie, a następnie ręcznie rozdziela się korzenie i łodygi rośliny. Jeśli to możliwe, odbywa się to bez narzędzia. Jeśli nie możesz się bez niego obejść, instrument powinien zostać wysterylizowany. Kawałki mięsa myje się ciepłą wodą, następnie posypuje węglem drzewnym i umieszcza w osobnych pojemnikach. Taki podział znacznie osłabia roślinę, dlatego w pierwszym roku po zabiegu działy mają słabe tempo wzrostu i prawie nie kwitną.

Szkodniki i choroby

Mlecze są wysoce odporne na szkodniki i choroby, najczęściej chorują z powodu systematycznego naruszania zasad opieki.

• Liście masywnie żółkną latem z powodu przeciągów lub częstej stagnacji wody w ziemi. Żółknięcie może również powodować niedobory składników odżywczych podczas wzrostu.Oddzielne pożółkłe liście w dolnej części rośliny w tym czasie są naturalnym procesem rozwoju krzewu.
• Jeśli jesienią liście żółkną, niektóre rodzaje trojeści mogą przygotować się do zimowania. Masowy spadek liści jesienią powinien zostać zrekompensowany pojawieniem się wiosennych pędów.
• Małe brązowe plamki na łodydze mogą wskazywać na rozwój zgnilizny. Zwykle jest to spowodowane zbyt chłodnymi warunkami połączonymi z częstymi przelewami.
• Duże brązowe plamy na liściach lub łodygach są spowodowane oparzeniami słonecznymi.

Rodzaje i odmiany trojeści ze zdjęciami i nazwami

Spośród wielu rodzajów trojeści najczęściej uprawia się jako domowe:

Wilczomlecz białonogi (Euphorbia leuconeura)

Widok Madagaskaru. Euphorbia leuconeura to wieloletnia roślina zielna. W naturze jego wysokość sięga 1,5 m, ale w domu jest ograniczona objętością pojemnika. Dojrzałe rośliny zaczynają się lekko rozgałęziać. Ich trzpień w dolnej części ma kształt walca iz czasem zaczyna sztywnieć. Górna część łodygi jest pięciożebrowa. Pozostają na nim ślady opadłych blaszek liściowych, które pojawiają się w postaci suchych brązowawych pociągnięć. Sam łodyga ma kolor ciemnozielony. Wzdłuż wierzchołka żeber przebiega pasek krótkiego brązowawego pokwitania. Liście ogonków liściowych znajdują się na szczycie łodygi, ułożone spiralnie. W miarę wzrostu dolne liście opadają, tworząc nowe ślady, a łodyga nadal rozwija się w górę. Ogonki są koloru czerwono-zielonego. Długość każdego liścia dochodzi do 20 cm przy szerokości do 8 cm, na dolnej stronie liść pomalowany jest na delikatny zielony kolor, a na zewnątrz na ciemnozielony z jaśniejszymi żyłkami. W miarę rozwoju krzewu żyły nabierają zwykłego zielonego koloru. W okresie kwitnienia gatunek tworzy małe, lekkie kwiatostany.

Tempo wzrostu jest dość wysokie. Ponadto jest w stanie dać obfite samosiew, rozsiewając wokół siebie dojrzałe nasiona. Czasami trafiają nie tylko do doniczki z rośliną mateczną, ale także do sąsiednich pojemników.

Wilczomlecz żebrowany lub grzebieniowy (Euphorbia lophogona)

Meksykański soczysty krzew. Euphorbia lophogona znacznie przypomina wilczomlecza z białymi żyłkami, ale żyłki na liściach tego gatunku nie są jasne. Narośla na żebrach są jak ciernie. W okresie kwitnienia krzew tworzy kwiatostany z jasnoróżowymi wypustkami. Jeśli u gatunków z białymi żyłkami kwiaty znajdują się w kątach, w takiej mleczarni rozwijają się na małych szypułkach. Gatunek ten jest również zdolny do rozmnażania samosiewu.

Wilczomlecz Mille (Euphorbia milii)

Lub euforbia piękna, genialna (Euphorbia splendens). Endemiczne gatunki Madagaskaru. Euphorbia milii (splendens) to rozgałęziony krzew dorastający do 2 m wysokości, z szarą łodygą z widocznymi guzkami i licznymi kolcami do 3 cm długości. Blaszki liściowe na krótkich ogonkach osiągają 15 cm długości i około 3,5 cm szerokości Po pewnym czasie dolne liście obumierają, więc tylko wierzchołek rośliny pozostaje liściasty. Złożone przylistki występują w różnych kolorach, w tym w odcieniach szkarłatu, różu, bieli, żółci i pomarańczy. W domu roślina rzadko tworzy nasiona, więc krzew rozmnaża się przez sadzonki.

Euphorbia trójkątna lub trójkątna (Euphorbia trigona)

Zamieszkuje suche regiony Afryki Południowej. Euphorbia trigona to soczysty krzew o wysokości do 2 m. Jego łodygi znajdują się tylko pionowo. Mają kolor łączący różne odcienie zieleni i trójkątny kształt. W górnej części żeber znajdują się czerwonawe kolce w kształcie pazurów, a z ich zatok wyrastają łopatkowate liście o długości do 5 cm. Odmiana o zielonych pędach i czerwonawych liściach jest szczególnie rozpowszechniona. W kulturze wewnętrznej gatunek ten w ogóle nie kwitnie i rozmnaża się wyłącznie w sposób wegetatywny.

Euphorbia piękna lub poinsecja (Euphorbia pulcherrima)

Jeden z najbardziej spektakularnych gatunków trojeściowatych rośnie w meksykańskich tropikach, a także w Ameryce Środkowej.Euphorbia pulcherrima, zwana także „gwiazdą bożonarodzeniową”, stała się jednym z symboli tego święta na świecie. Wynika to z pierwotnego koloru rośliny w okresie kwitnienia, który przypada na miesiące zimowe, a także z pięknej, gwiaździstej formy jej przylistków.

W naturze jest to duży (do 4 m) krzew z dużą liczbą cienkich pędów kanciastych. Uprawiana w doniczce poinsecja jest skromniejsza - nie więcej niż pół metra. Liście z krótkimi ogonkami mają owalny kształt ze spiczastym końcem lub dużymi zębami na krawędziach. Na powierzchni skórzastych blaszek liściowych widoczne są żyłki. Długość każdego liścia sięga 16 cm, szerokość ok. 7 cm W okresie kwitnienia roślina nabiera szczególnej elegancji. Na nim powstają średniej wielkości kwiatostany otoczone dużymi jasnymi wypustkami, znacznie przypominającymi zwykłe liście. W roślinie gatunkowej są zabarwione na czerwono, ale są też odmiany z wypustkami o innym kolorze - żółtym, różowym, pomarańczowym, jasnozielonym itp.

Wilczomlecz "Głowa Meduzy" (Euphorbia caput-medusae)

Widok Republiki Południowej Afryki. Euphorbia caput-medusae to rozgałęziona bylina, która tworzy duże poziome pędy rozchodzące się w różnych kierunkach. Jego łodygi są pokryte stożkowatymi guzkami, które nadają roślinie pewne podobieństwo do kuli węża. Liście są drobne i zachowane tylko w górnej części pędów. Powstają tam również drobne, lekkie kwiaty o przyjemnym zapachu. Z biegiem czasu roślina rozwija centralne zgrubienie łodygi - ogonek, którego powierzchnia pokryta jest bliznami. Ze względu na niezwykły wygląd krzewu bywa używany jako ampelous.

Wilczomlecz otyły lub pulchny (Euphorbia obesa)

Gatunek zamieszkujący Przylądek Afrykański. Euphorbia obesa to jeden z gatunków wilczomleczów, szczególnie podobny do kaktusów. Ma nierozgałęziony trzon ośmiościanu. Młoda roślina przypomina szaro-zieloną kulę, ale z wiekiem rozciąga się w górę. Wysokość krzewu wynosi około 30 cm, a średnica jego wielkość sięga zaledwie 10 cm Na wierzchołkach żeber znajdują się guzki z bliznami po starych opadłych kwiatostanach. Same kwiatostany przypominają średniej wielkości guzki lub pąki, a także mają zauważalne słupki. Kwitną tylko okazy w wieku co najmniej 5 lat. Po sztucznym zapyleniu nasiona mogą zastygać. Aby zapobiec wyrzucaniu ich w różne strony pomieszczenia, roślinę należy przykryć siatką.

Gatunek jest szczególnie bezpretensjonalny i może rosnąć latami na tej samej glebie. Do uprawy preferowany jest półcień. Jeśli konieczna jest zmiana trybu oświetlenia, należy to robić stopniowo.

Euphorbia enopla (Euphorbia enopla)

Kolejny gatunek afrykański. Euphorbia enopla przypomina znane kaktusy pokryte długimi cierniami. Może rozgałęziać się, jego wysokość wynosi od 30 cm do 1 m. Pędy są cylindryczne i pomalowane na jasnozielony kolor. Mają 6-8 wystających żeber. Na ich wierzchołkach są twarde czerwonawe kolce-stożki o długości do 6 cm. Kwiaty tworzą się w górnej części pędów. Początkowo rosnące szypułki przypominają ciernie, ale potem kwitną na nich średniej wielkości bordowe kwiaty. Aby taki wilczomlecz się nie rozciągał, należy go trzymać w słonecznym kącie, w przeciwnym razie krzew będzie potrzebował wsparcia. Gatunek uważany jest za odporny na lekkie mrozy.