Proleska

Scilla, zwana także cebulą, to bulwiasta bylina z rodziny szparagów, dawniej hiacynt lub liliowate. Ze względu na podobieństwo zewnętrzne lub podobne nazwy kwiat ten jest często mylony z wątrobowcem, przebiśniegami lub drzewami leśnymi. W rodzaju borówki występuje prawie sto różnych gatunków. Żyją na terenach płaskich, na łąkach, a także w górach na północy kontynentu afrykańskiego i na różnych terytoriach Eurazji. Naukowa nazwa kwiatu nawiązuje do jednego z dawnych przedstawicieli jego rodzaju - łuku morskiego.

Proleska wyróżnia się bezpretensjonalnością, odpornością na mróz i choroby, a także przyciąga ogrodników wysokim efektem dekoracyjnym. Scylla jest często używana do destylacji. Wiele drzew uprawia się tylko jako rośliny domowe, ale kwiaty tych gatunków są zwykle raczej proste - takie okazy są cenione ze względu na ich różnorodne liście.

Jest również uważany za zioło lecznicze stosowane w zimnych naparach. Niektóre typy są objęte leczeniem chorób serca.

Opis lasu

Proleska to bulwiasta bylina należąca do pierwiosnków efemeroidalnych. Takie rośliny mają krótki okres wegetacji, najczęściej wiosną, po którym nadziemna część kwiatu obumiera do następnego sezonu, rzadziej do końca lata. Podczas wzrostu kwiat gromadzi składniki odżywcze i przechowuje je w cebulce.

Żarówki Scylla są małe i mają kulisty lub jajowaty kształt. Ich łuski mogą być fioletowe, brązowe lub szare. Rozeta liniowych liści z równoległymi żyłkami pojawia się nieco wcześniej lub jednocześnie z kwiatostanami tworzącymi się na gołych szypułkach. Kwiaty na nich są zwykle zbierane w pędzelku, ale mogą być pojedyncze. Mają prosty kształt i składają się z 6 płatków. Najczęstsze kolory drzew leśnych są niebiesko-niebieskawe, ale są też gatunki i odmiany o różowych, fioletowych lub białych kwiatach. Za rośliny miododajne uważa się wszystkie rodzaje lasów.

Listowie Scylli mają ciekawą właściwość. W wilgotne i zimne dni liście są dociskane do ziemi, a wraz z powrotem słońca ponownie przyjmują pozycję wyprostowaną. To dzięki kształtowi liści można odróżnić plwocinę od wątrobianej, która ma blaszki liściowe przypominające koniczynę.

Po kwitnieniu na cebulkach tworzą się owoce - skrzynie z czarnymi nasionami. W miarę dojrzewania łodygi kwiatowe wielu gatunków opadają. U większości gatunków roślin okres kwitnienia przypada na wczesną wiosnę lub na sam początek lata, ale niektóre odmiany lasów mogą kwitnąć jesienią. Gatunki jesienne są uważane za mniej dekoracyjne i rzadziej występują w ogrodach niż wiosenne.

Krótkie zasady uprawy lasów

W tabeli przedstawiono krótkie podsumowanie zasad uprawy lasów w otwartym polu.

Sadzenie lasu w otwartym terenie

Najlepszy czas na sadzenie

Sadzenie drzew leśnych można prowadzić nawet w okresie kwitnienia, ale okres po obumarciu liści uważany jest za optymalny czas ich sadzenia. U gatunków wiosennych najczęściej występuje w połowie czerwca. Możesz sadzić kwiaty na miesiąc przed rozpoczęciem ich kwitnienia.

Pleski preferują jasne zakątki ogrodu, ale mogą rosnąć w półcieniu. W miejscach najbardziej nasłonecznionych należy sadzić gatunki kwitnące wczesną wiosną, później te dobrze rosną w rozproszonym świetle. Jesienne lasy przenoszą również zacienione miejsca.

Ze względu na niewielki rozmiar lasu najczęściej występują na niższych kondygnacjach rabat kwiatowych, w skalniakach i ogrodach skalnych, a także wzdłuż ścieżek. Nie mniej imponująco wyglądają posadzone pod drzewami. Cienka korona pomoże chronić cebulki przed wysychaniem w okresach dużego nasłonecznienia.

Podobnie jak wszystkie rośliny bulwiaste, peeling może być używany do forsowania. W tym celu zwykle wybiera się odmiany gatunków syberyjskich lub dwulistnych. W takim przypadku sadzenie odbywa się na podstawie czasu pożądanego kwitnienia. Aby kwiaty pojawiły się do połowy zimy, cebulki sadzi się pod koniec września lub na początku października. Do sadzenia użyj lekko wilgotnej gleby zawierającej piasek lub perlit. Sadzone cebulki powinny spędzać około 2 miesięcy w ciemnym i chłodnym (nie więcej niż 5 stopni) miejscu. Aby spełnić warunek, możesz nawet zakopać doniczki z cebulami na ulicy, uprzednio przykrywając je liśćmi. Następnie kwiaty są przenoszone do jasnego kąta, gdzie trzymają nie więcej niż 15 stopni.

Funkcje lądowania

Przed posadzeniem lasu przygotuj dla niego odpowiednie łóżko. Preferuje gleby bogate w organiczne. W glebie można dodatkowo dodać nawozy mineralne i próchnicę liści. Nasadzenia mogą się najlepiej rozwijać, jeśli gleba ogrodowa jest dla nich zmieszana z glebą leśną, w tym resztkami liści i kory drzew. Reakcja powstałej gleby powinna być neutralna.

Żarówki umieszcza się w odległości od 5 do 10 cm, w zależności od ich wielkości. Stopień ich pochówku zależy również od wielkości samych cebul i wynosi średnio około 6-8 cm.

Dbanie o pnącze w ogrodzie

W porównaniu z innymi pierwiosnkami peeling jest mniej wymagający w pielęgnacji. Nawet początkujący kwiaciarnia może wyhodować rożen w ogrodzie.

Podlewanie

Dla zdrowego wzrostu kwiat wymaga regularnego podlewania, a następnie płytkiego poluzowania i pielenia. Nasadzenia najlepiej podlewać rano, uważając, aby nie pryskać wodą na kwiaty. Może to niekorzystnie wpłynąć na ich efekt dekoracyjny. Ściółkowanie łóżek próchnicą liściową pomoże zmniejszyć liczbę podlewania. Nie należy dopuścić do stagnacji wody w ziemi. Jeśli rośliny rosną w doniczkach lub doniczkach, na dnie należy położyć warstwę drenażową.

Top dressing

Wierzchni opatrunek drzew leśnych zależy od okresu ich kwitnienia. Gatunki kwitnące wiosną są nawożone związkami złożonymi wczesną wiosną - wpłynie to pozytywnie na obfitość ich kwitnienia. Gatunki, które kwitną odpowiednio jesienią, są karmione jesienią.Oprócz głównych pierwiastków śladowych skład opatrunków może zawierać żelazo, wapń, magnez i miedź.

Transfer

Sekwoje mogą rosnąć w jednym miejscu przez około 5 lat, ale aby nasadzenia nie straciły atrakcyjnego wyglądu, krzewy należy przesadzać co trzy lata. Ta procedura przyczyni się do ich odmłodzenia i pełnego wzrostu. Po wyjęciu krzewu z ziemi dzieci wyjmuje się z cebulki matki i natychmiast sadzi, aż cebulki zdążą zgnić. Przeszczep przeprowadza się, gdy liście krzewów ostatecznie uschną. Następnie cebulki są natychmiast przenoszone w nowe miejsce lub przechowywane w torfie do początku jesieni i dopiero wtedy są przesadzane.

Przegrzebek po kwitnieniu

Po kwitnieniu szypułki są usuwane z lasu. Ich liści nie należy dotykać, dopóki całkowicie nie wyschną. Większość lasów wytrzymuje zimowe mrozy i nie wymaga dodatkowych środków izolacyjnych. Jedynymi wyjątkami są niektóre gatunki, a także lasy rosnące na terenach otwartych. Takie nasadzenia można dodatkowo przykryć suchymi liśćmi lub warstwą świerkowych gałęzi.

Sekwoje mogą samodzielnie siać, rozsiewając nasiona na terenie. Aby tego uniknąć, kwiaty roślin należy usuwać natychmiast po ich więdnięciu.

Metody hodowli lasów

Peeling można rozmnażać przez nasiona, a także przez opisaną powyżej separację cebulek młodych. Aby rozmnażać nasiona, musisz zbierać nasiona z nasadzeń. U gatunków kwitnących wiosną dojrzewają pod koniec czerwca. W tym okresie pudełka żółkną i zaczynają pękać. Po zebraniu kapsułek wyekstrahowane nasiona natychmiast wysiewa się na otwartych zagonach. Ich zdolność kiełkowania jest wystarczająco mała. Takie lasy zaczną kwitnąć dopiero w wieku 3-4 lat. Ze względu na powolne tempo rozwoju sadzonki te będą wymagały rzadszych przeszczepów. Pierwsza jest przeprowadzana nie po 3 latach, ale po 5 latach. Tylko w tym okresie młode krzewy będą w stanie uformować wystarczającą liczbę dzieci i zaczną kwitnąć z pełną mocą.

Szkodniki i choroby

Będąc rośliną drobno-bulwiastą, na peeling może wpływać charakterystyczna dla nich choroba - achelenchoides, a także szara lub bulwiasta zgnilizna.

Achelenchoides wpływa zarówno na nadziemną część rośliny, jak i na jej cebulkę. W tym samym czasie łuski nabierają brązowego koloru, pokrywają się małymi plamkami i zaczynają gnić. Kiedy taka żarówka zostanie przecięta w przekroju, zauważalna będzie zgnilizna pierścieni. Zaatakowane krzewy tracą swój zewnętrzny efekt dekoracyjny i znacznie spowalniają ich wzrost. Takie okazy należy usunąć z klombu i spalić. Aby zapobiec rozwojowi choroby u zdrowych cebulek, należy je przechowywać w termosie z umiarkowanie gorącą (około 43 stopni) wodą przez około pół godziny.

Szara pleśń może rozwinąć się na liściach lub wierzchołku cebuli. Dotknięte części krzewu nabierają szarego koloru i zaczynają gnić. W miarę rozwoju choroby krzewy żółkną i giną. Takie rośliny należy również w odpowiednim czasie usunąć z ogrodu. Jeśli na etapie przechowywania w jeszcze nie posadzonych cebulach rozwinęła się szara zgnilizna, dotknięte obszary można odciąć, a kawałki posypać popiołem drzewnym.

Zgnilizna samych cebul może się szybko rozwijać z powodu wysokiej wilgotności w połączeniu z infekcjami. Zaraz po porażce krzaki zaczynają żółknąć. Gdy choroba dotrze do cebulek, pokrywają się czerwono-brązowymi plamami. Nie będzie można usunąć zainfekowanego materiału nasadzeniowego do przechowywania - takie cebulki stwardnieją i umrą.

Za główne szkodniki roślin uważa się małe gryzonie i roztocza łąkowe. Myszy mogą żerować na samych cebulkach lub na swoich młodych liściach. Aby zapobiec pojawianiu się gryzoni, wyładunki muszą być otoczone rowkami. Umieszczane są w nich zatrute przynęty. Aby ptaki nie zjadły trucizny, należy ją lekko przykryć ziemią.

Roztocz korzeniowy może sam infekować cebulki. Zarówno dorosłe kleszcze, jak i ich larwy mogą im zaszkodzić. Żywią się sokiem rośliny. W ramach walki z nimi dotknięte okazy są traktowane odpowiednim środkiem roztoczobójczym (Akarin, Aktellik itp.). Wcześniej możesz marynować cebulki takimi środkami przed sadzeniem.Niedźwiedzie mogą również szkodzić roślinom. Najłatwiejszym sposobem radzenia sobie z nimi jest ręczne usuwanie szkodników podczas kopania.

Rodzaje i odmiany Proleskiego ze zdjęciami i nazwami

Spośród wielu rodzajów lasów najpowszechniejsze w ogrodnictwie to:

Scilla hispanica

Albo endymion hiszpański (Endymion hispanicus), albo scylla w kształcie dzwonu. Gatunek żyje na południu Europy. Scilla hispanica, zwana także endymionem, występuje na łąkach lub lasach. Czasami roślinę można również nazwać hiszpańskimi hyacintoides.

Wielkość krzewu takiego zarośla sięga 30 cm Pojedyncze proste szypułki tworzą kwiatostany w postaci pędzli, w których zbiera się do 10 dzwonków. Średnica każdego z nich sięga 2 cm, ich kolor może być różowy, niebieski lub biały. Kwitnienie rozpoczyna się późną wiosną i trwa około kilku tygodni. Jeśli gatunek hibernuje w ziemi, zaleca się przykrycie jego cebul przed hibernacją. Znane odmiany to:

• Niebieski olbrzym - delikatne niebieskawe kwiaty z białą podstawą płatków.
• Niebieska Królowa - z jasnofioletowymi kwiatostanami.
• Dainty Made - Kwitnie bujnie różowymi, jasnofioletowymi lub białymi dzwoneczkami.
• Królowa różu - z jasnoróżowymi kwiatostanami.
• La Grandes - kwiatostan do 15 śnieżnobiałych kwiatów.
• Rosabella - tworzy krzewy do 30 cm wysokości, liliowo-różowe kwiaty osadzone są w gęstych gronach. Rozprowadzają przyjemny aromat, który nasila się późnym popołudniem.
• Rose Queen - wielkość krzewów sięga 20 cm, kwiaty mają różowo-liliowy kolor i słaby aromat.
• Niebieskie niebo - kwiaty na szypułkach ułożone są spiralnie. Są duże i mają niebieski kolor, a płatki ozdobione są niebieskim paskiem.
• Wełna drzewna - wysokie krzewy o niebieskich lub fioletowych kwiatach.

Scilla bifolia

Lub scylla o podwójnych liściach. Gatunek ten żyje głównie na południowym zachodzie Rosji, a także na Morzu Śródziemnym. W ogrodnictwie jest używany od połowy XVI wieku. Scilla bifolia uważana jest za najniżej rosnącą proleskaya, wysokość jej krzewów sięga zaledwie 15 cm, różni się obecnością tylko dwóch blaszek liściowych. Ich długość może dochodzić do 20 cm.

Jednocześnie kwitnienie tego typu jest uważane za obfite. Każdy krzew tworzy do 3 szypułek. Kwitną na nich różowe lub białe kwiaty, które mają silny i ostry, ale przyjemny zapach. Zmienna. Kwiaty purpury są fioletowe. Na jednej szypułce takiego peelingu może znajdować się do 15 kwiatów. Kwiaty pojawiają się w połowie wiosny przez okres dwóch tygodni.

Scilla autumnalis

Albo jesienna scylla. Gatunek rośnie w krajach Afryki Północnej i Azji Mniejszej, a także w Morzu Śródziemnym. Scilla autumnalis ma wąskie liście, których długość sięga 25 cm, każdy krzew tworzy do 5 strzały kwiatowe. Ich wysokość może dochodzić do 20 cm, na nich są luźne kwiatostany, pędzle, w których jest do 20 kwiatów. Ich kolor może być czerwono-fioletowy lub bladoliliowy. Kwitnienie takiego lasu przypada na lipiec-sierpień. Gatunek preferuje dobrze przepuszczalną glebę.

Scilla peruviana

Albo Scylla z Peru. W naturze gatunek ten można zobaczyć w krajach zachodniej części Morza Śródziemnego. W Peru takiego zarośla nie znaleziono: „peruwiański” został omyłkowo ochrzczony ze względu na tę samą nazwę hiszpańskiego statku, na którym przybyły próbki roślin. Gatunek można również nazwać portugalskim. Scilla peruviana tworzy do 3 szypułek o wysokości około 35 cm, na których tworzą się stożkowate kwiatostany, składające się z wielu (do 80) małych niebieskawo-liliowych kwiatów. Kwitnienie występuje późną wiosną lub wczesnym latem. Liście mogą osiągać długość do 30 cm i szerokość do 1,5 cm Na każdym krzaku tworzy się do 8 blaszek liściowych.

Gatunek uważany jest za ciepłolubny i raczej kapryśny: kwiaty na takich roślinach pojawią się tylko w wystarczająco sprzyjających warunkach. Ze względu na tę właściwość często uprawia się go w doniczkach.Odmiana "Alba", łącząca białe płatki z wydatnymi niebieskimi pręcikami.

Chrząszcz syberyjski (Scilla siberica)

Albo syberyjska Scylla. Nazwa tego gatunku też jest myląca - takiego zarośla na Syberii nie ma. Góry Kaukazu, zakątki Krymu, a także regiony Europy Środkowej i Południowej są uważane za miejsce narodzin kwiatu. Scilla siberica ma niebieskie kwiaty, które tworzą się w tym samym czasie co liście. Kwiaty takiego lasu otwierają się tylko w pogodne dni. Zwykle otwierają się o 10 rano i zamykają przed zmrokiem. Owady mogą zbierać nektar z kwiatów. Roślina ma kilka podgatunków:

Kaukaski (Scilla siberica sp. Caucasica)

Podgatunek żyje na wschodnim Zakaukaziu. Wielkość szypułek dochodzi do 40 cm, kwiaty są niebieskawo-fioletowe. Ich pojawienie się następuje w połowie wiosny, kwitnienie trwa około 2-3 tygodni.

Ormiański (Scilla siberica sp. Armena)

Podgatunek występuje w Turcji, a także na południu Kaukazu. Liście takiego zarośla mają półksiężycowy łuk. Wysokość strzał sięga 15 cm, powstają na nich bogate niebieskie kwiaty. Kwitnienie trwa do 3 tygodni. Rozpoczyna się w połowie wiosny.

Syberyjski (Scilla siberica sp. Sibirica)

Ten podgatunek jest uważany za najczęstszy. Jego siedlisko obejmuje południe Rosji w części europejskiej, Kaukaz, a także kraje zachodniej i Azji Mniejszej. Na krzakach rozwija się do 4 liści, do 1,5 cm szerokości, każda roślina tworzy do 4 szypułek. Ich wysokość sięga 30 cm, kwitnienie następuje w połowie wiosny i trwa nieco krócej niż 3 tygodnie. Dominującym kolorem kwiatów jest lazur, ale są też odmiany o kwiatach niebieskich lub różowych. Istnieje również forma o białych kwiatach. Jego kwitnienie trwa cały miesiąc, ale zaczyna się około dekady później niż odmiany o kwiatach innego koloru. W kulturze gatunek jest używany od początku XVII wieku. Główne odmiany to:

• Alba - Tworzy eleganckie białe kwiaty.
• Wiosenne piękno - uważana jest za jedną z najbardziej znanych odmian. Krzewy tworzą zielone strzałki z fioletowym odcieniem. Każdy ma do 6 ciemnofioletowych kwiatów. Średnica każdej z nich sięga 3 cm. Rośliny takie nie tworzą nasion, ale mogą się dobrze rozmnażać z cebulkami potomnymi.

Oprócz wymienionych gatunków w ogrodach można spotkać również następujące typy lasów:

• Buchara (lub Vvedensky) - uważana jest za rzadką roślinę. Tworzy krzewy do 14 cm wys. Kwiaty koloru niebieskiego.
• Vinogradov - mieszka w Turcji i na Kaukazie. Tworzy bladoniebieskie kwiaty.
• Włoski - mieszka w krajach europejskich, kwitnie na delikatny błękit. Na każdym pędzlu może uformować się do 30 kwiatów.
• Chiński (w kształcie robaka) - mieszka w krajach Azji Wschodniej. Na frędzlach tworzą się drobne różowe kwiatki. Długo kwitnie późnym latem. Nazywana także japońską barnardią.
• Litardier - mieszka na Bałkanach, prawie nigdy nie występuje w kulturze. Kwitnienie rozpoczyna się w środku lata, kwiaty mają kolor lawendowo-niebieski.
• Słona woda (dziób morski) - znaleziony na Kaukazie, a także na Krymie. Kwiaty dzwonka o barwie białej lub niebieskiej kwitną w pierwszych tygodniach kwietnia i trwają około 3 tygodni.
• Jednokwiatowe - występuje na Zakaukaziu iw górach Turcji. Kwiaty są jasnoniebieskie.
• Puszkinopodobny - mieszka w Azji Środkowej. Kwitnienie przypada na maj. Kwiaty są niebieskawe z wyraźnymi ciemniejszymi paskami na płatkach. Na zimę gatunek może wymagać schronienia.
• Rosen - rośnie na Kaukazie. Różni się dużymi kwiatami o nietypowym kształcie dla większości lasów, przypominających cyklamen. Na każdej strzale tworzą się tylko 1-2 kwiaty. Są koloru białego lub niebieskawego. Kwitnienie rozpoczyna się w maju.
• Tubergen (lub Mishchenko) - znaleziony w Iranie. Gatunek uważany jest za jeden z najwcześniejszych. Ma duże, jasnoniebieskie kwiaty z niebieskawymi żyłkami na płatkach. Kwitnienie następuje w kwietniu.
• Fioletowy - gatunek afrykański - jedyny żyjący na południu kontynentu.Kwiaty są niepozorne, zielonkawe, a liście takich drzew ozdobione są paskami i kreskami. Najczęściej uprawiane są jako rośliny domowe.