Kwiczoł (Sorbaria) to ozdobny krzew liściasty należący do rodziny różowych. Kwiczoł występuje w przyrodzie w dużej części w Azji. Rodzaj obejmuje kilkanaście różnych gatunków. W tłumaczeniu z łaciny słowo „Sorbus” oznacza „jarzębina”. Roślina otrzymała tak oczywistą nazwę ze względu na podobieństwo do jarzębiny zwyczajnej. Na zewnątrz obaj zieloni przedstawiciele flory mają wiele wspólnych cech. Kwiczoł jako gatunek kulturowy rozpowszechnił się dopiero w połowie XVIII wieku.
Opis rośliny kwiczołowej
Roślina ma kilkanaście metrów wysokości. System korzeniowy jest wysoce rozwinięty i może wytwarzać wiele odrostów korzeni. Ze względu na długie i rozgałęzione pędy dorosły krzew przypomina lite zarośla. Szarawe pędy są kolczaste i faliste, a liście tworzą od 9 do 13 par liści ząbkowanych. Szypułki wydają się pokryte małymi śnieżnobiałymi kwiatami, które gromadzą się w piramidalne wiechy. Po zakończeniu kwitnienia na pędach krzewu powstają owoce, które nazywane są listkami. Tworząc dekoracyjne kompozycje krajobrazowe, krzew można umieścić zarówno oddzielnie od innych roślin, jak iw nasadzeniach grupowych. Kwiczoł świetnie wygląda również jako żywopłot i stanowi naturalną oprawę dla żywych zbiorników wodnych w ogrodzie.
Sadzenie kwiczowca w otwartym terenie
Takie wydarzenia odbywają się wraz z nadejściem wiosny, zanim rozpocznie się proces przepływu soków w krzakach i drzewach lub po zakończeniu jesiennego opadania liści. Kwiczoł dobrze rośnie w cieniu, dobrze znosi również uprawy na ciężkich glinach lub w wilgotnej glebie.
Krzewy umieszcza się we wcześniej przygotowanych dołkach, wykopanych na głębokość 0,5 m. Chcąc zorganizować nasadzenie grupowe należy wziąć pod uwagę odległość między poszczególnymi okazami co najmniej 1 metr. Pędy silnie rosną z biegiem czasu, więc dół przykrywa się od wewnątrz płatami łupkowymi, aby zahamować wzrost korzeni, a dno przykrywa się materiałem drenażowym. Jako gleba używana jest mieszanina kompostu i ziemi. Korzenie są opuszczane do dołu, a podłoże organiczne jest równomiernie rozprowadzane wokół szyjki korzeniowej. Zdecydowanie musi patrzeć kilka centymetrów. Pod każdy krzak wlewa się kilka wiader wody. Sadzenie kończy się ściółką powierzchni gleby. Pomoże to w przyszłości zaoszczędzić czas na poluzowaniu i pozbyciu się chwastów.
Opieka w terenie
Poradzenie sobie z uprawą jesionu polnego nie będzie trudne nawet dla początkujących ogrodników. Pierwszą rzeczą, o którą należy zadbać, jest ciągłe utrzymywanie wilgotnego środowiska. Gleba jest poluzowana, a powierzchnia gleby wokół krzewu oczyszczona z chwastów. Regularnie karmią i przycinają pędy, tworząc koronę. Kwiczoł wymaga obfitego podlewania; w okresie suszy bez wody roślina może umrzeć.
Top dressing i nawozy
Nawożenie przeprowadza się co najmniej 2 razy w ciągu sezonu.Opatrunek wierzchni rozprowadza się na powierzchni lub zakopuje w pobliżu korzeni. Dozwolone jest stosowanie organicznych rodzajów nawozów - kompostu lub humusu, naprzemiennie od czasu do czasu z kompozycjami mineralnymi, aby zarówno system korzeniowy, jak i liście rozwijały się równomiernie.
Przycinanie
Kwiatostany, które straciły swoją atrakcyjność, są usuwane, aby zachować ogólny efekt dekoracyjny krzewu. Wiosną przeprowadza się sanityzację, odcinając chore, wysuszone lub odwrotnie, pędy zagęszczające krzew. To przerzedzenie zapobiega tworzeniu się kruchych i słabych gałęzi, a także utrzymuje kształt korony. Ryabinnik również dobrze reaguje na odmładzające fryzury.
Transfer
Często proces przeszczepu odbywa się jednocześnie z podziałem krzewu. W tym celu roślinę przenosi się do nowego dołu zawierającego tę samą warstwę drenażową i żyzne podłoże wzbogacone kompostem lub próchnicą. Kłącze kwicza dzieli się na kilka części, pozostawiając w każdej z nich zdrowy pęd. Miejsca cięć są traktowane kruszonym węglem, a gotowe sadzonki są umieszczane w różnych dołach. Jeśli uprawa kwasznika nie jest podstawowym zadaniem, wówczas można przesadzić krzew w całości, bez podziału systemu korzeniowego, przylegając do tej samej sekwencji czynności, jak podczas wstępnego sadzenia.
Propagacja kwaszników
Dzielenie buszu jest uważane za najbardziej niezawodną metodę hodowli. Uprawa krzewu z nasion zwykle nie daje pożądanych rezultatów. Warstwy lub sadzonki mogą być również używane jako materiał do sadzenia. Aby wyhodować kwiczoł za pomocą warstwowania, wybiera się najdłuższy pęd i dociska tą stroną do gleby, na której znajdują się zielone pąki. Pęd jest lekko posypany ziemią, bez dotykania czubka głowy. W sezonie letnim sadzonki są obficie podlewane. Rootowanie jest bardzo szybkie. Jesienią dojrzałe sadzonki są oddzielane od głównego krzewu i przesadzane na stałe.
Sadzonki wykonuje się z zdrewniałych pędów, odcinając ich wierzchołki o długości od 20 do 30 cm Gotowe sadzonki przenosi się do skrzyni wypełnionej podłożem. Ważne jest, aby gleba w pudełku nie wysychała. Jeśli wierzchołki sadzonek zaczną rosnąć, procedura zakończyła się powodzeniem.
Choroby i szkodniki
Wegetatywne części rośliny są impregnowane fitoncydami, dzięki czemu kwiczoł ma zwiększoną odporność na działanie wielu szkodników. Czasami jednak krzewy są zarażone przędziorkami lub zielonymi mszycami, które wysysają soki komórkowe z pędów. W rezultacie krzew żółknie i traci swoją atrakcyjność. Przypadki dotknięte mozaiką wirusową należy natychmiast spalić. W walce ze szkodnikami stosuje się roztwory chemiczne Mitaka lub Fitoverma.
Po kwitnieniu zbiera się opadłe liście i suche kwiaty. Kwiczoł jest w stanie wytrzymać silne mrozy, dlatego nie wolno okrywać krzewów przed zimowaniem.
Rodzaje i odmiany kwicza
Wśród gatunków uprawnych występują tylko 4 gatunki kwiczów.
Czuł kwiczoł - to wysoki, nie kwitnący krzew, którego pochodzenie rozpoczęło się we wschodnich regionach Azji. Występuje na zboczach górskich i wykazuje skłonność do przemarzania.
Kwiczoł przypominający drzewo - ma podobne cechy jak poprzednie gatunki kwicza, jednak jest w stanie zakwitnąć i wytrzymać zimno. Pędy rosną powoli.
Kwiczoł Pallas -Można go zobaczyć w środku górzystych regionów Transbaikalia lub Dalekiego Wschodu. Ten liściasty kwitnący krzew osiąga wysokość nieco ponad metra. Brązowe, nagie pędy pokryte krótkimi, żółtymi włoskami. W starych krzakach kora z czasem odpada. Powierzchnia blaszek liściowych jest lekko owłosiona. Liście dorastają do 15 cm długości. Średnica białych lub kremowych kwiatów nie przekracza 15 mm. Tworzą małe wiechy wierzchołkowe. Owoc borówki polnej jest ulotką dojrzewającą. Roślina wykazuje odporność na mroźne zimy.
Kwitnący jarzębina - uważany jest za jeden z najpospolitszych gatunków w Azji i na Dalekim Wschodzie. Rośnie nawet w Japonii. Krzew średniej wysokości o wyprostowanych pędach szarobrązowych. Kształt liści jest spiczasty. Wiosną młode liście nabierają różowego odcienia, w miesiącach letnich są przemalowywane na bogaty jasnozielony kolor, a jesienią krzew przymierza ognistoczerwony strój. Kwiaty wydzielają przyjemny aromat i zbierają się w bujne kwiatostany wiechowate w kształcie stożka, osiągające długość nie większą niż 30 cm, wewnątrz każdego kielicha znajdują się drobne pręciki. W miejscu zwiędłych kwiatów tworzy się podobny do dzbanka owoc w postaci akcentowanych listków.
Kwiczoł Sam - roślina rzadko spotykana w dzikiej przyrodzie. Krzew jest dość zwarty i atrakcyjny wizualnie. Zielone pędy mają charakterystyczny żółty odcień, powierzchnia liści z miedzianym przelewem. Śnieżnobiałe kwiatostany tworzą wiechy. Aby zachować bogatą kolorystykę liści, konieczne jest zorganizowanie dodatkowego oświetlenia w pobliżu krzewu.
