Gigantyczna (lub złożona) tuja to duże drzewo (około 60 m wysokości, dzikie i uprawiane 16-12 m), które ma włóknistą czerwono-brązową korę i gęstą niską koronę. W mroźne zimy uprawiana tuja fałdowa jest podatna na odmrożenia. W Moskwie znajduje się okaz krzewu, który osiągnął 2,3 m wysokości w wieku 16 lat i ma średnicę korony 1,5 metra.
Szkieletowe (główne) gałęzie tui są ułożone poziomo, małe gałęzie również z „opadającymi” końcami. W tui zwiniętej, w przeciwieństwie do tui zachodniej, liście wąskie mają około 1 mm szerokości i są bardziej zatłoczone - każdy cm na pędzie ma od 8 do 10 zwojów. Na spodniej stronie widoczne są wyraźne białawe paski w jamie ustnej. Liście, które są w płaszczyźnie, są ułożone jeden na drugim, boczne - z niepozornymi gruczołami i prostymi krawędziami. W tui 10-12 mm, podłużnych szyszkach, z łuskami z nacięciami u góry, nasiona są muchowe i płaskie.
Ojczyzną gigantycznej tui są surowe terytoria na wybrzeżach Pacyfiku w Ameryce Północnej. Uprawiany od 1853 roku. Istnieje około 50 odmian tui olbrzymiej: "Zebrina", "Whipcord" i innych, które są rzadkie w naszym kraju.
Thuja Whipcord - To jest zwinięta tuja karłowata o wysokości około 1,5 metra. Każdego roku zwiększa swój wzrost o 7-10 cm Drzewo ma kształt kulisty, z długimi (również zaokrąglonymi) słabo rozgałęzionymi pędami „opadającymi” z szeroko rozstawionymi igłami. Końcówki odstające, ostre, latem zielone, a podczas mrozów "brązowe".
Thuja Zebrina (Aureovariegata) - wyhodowany w 1868 roku. W przeciwieństwie do dzikich rośnie znacznie wolniej. W wieku 24 lat może mieć tylko około 3 metry wysokości. Jej korona jest gęsta i niska, duże poziome gałęzie z „opadającymi” końcami. Młode pędy mają kremowy pasek, który na wiosnę staje się jaśniejszy.
