Weinik (Calamagrostis) to bezpretensjonalne zioło z rodziny Cereals, używane do ozdabiania rabat kwiatowych i działek ogrodowych. Dzięki niemu możesz stworzyć piękną kompozycję w stylu krajobrazu.
W naturze trzcina żyje w umiarkowanych strefach klimatycznych, ale czasami można ją spotkać również w tropikach. Ze względu na swoją bezpretensjonalność może rosnąć dosłownie wszędzie: na łąkach, w lasach czy na terenach podmokłych, rzadziej na wyżynach. Na otwartej przestrzeni trzcina może szybko rosnąć, tworząc prawdziwe zarośla. Ze względu na mrozoodporność zboże to można spotkać zarówno w krajach europejskich, jak iw ostrzejszym klimacie Syberii czy Dalekiego Wschodu.
Zboże to było już znane starożytnym Grekom: nazwę rośliny wymyślił jeden z założycieli botaniki - Dioscorides. Oprócz użytkowania krajobrazowego, trzcina jest uważana za roślinę leczniczą i ma wiele przydatnych właściwości. Trawa nie jest używana w uprawach paszowych.
W ogrodach nasadzenia trzcinowe najczęściej znajdują się po północnej stronie rabat kwiatowych, wykorzystując je jako żywą barierę przed wiatrem dla innych, delikatniejszych upraw.
Opis trzciny
Trzcina to wieloletnie zboże osiągające około metra wysokości. Jednocześnie maksymalna długość jego łodyg może czasami przekraczać 1,5 m, ale zdarzają się również gatunki krótsze, do wysokości zaledwie 30 cm. Trzcinniki składają się z wiązki wyprostowanych łodyg, na końcach których znajduje się wiecha. kwiatostany. Sama taka trawa może nie wydawać się zbyt dekoracyjna, ale w nasadzeniach grupowych krzewy trzcinnikowe wyglądają bardzo efektownie, przyczyniając się do powstania malowniczego krajobrazu.
Veinik ma centralny korzeń, który rozwija się poziomo. Odchodzi od niej wiele rozgałęzionych małych korzeni. Większość jego korzeni znajduje się w górnej części gleby, rozprzestrzeniając się na wystarczającą odległość, aby zapewnić krzewowi składniki odżywcze. Ta właściwość pozwala również roślinie utrzymać wysokie łodygi nawet przy silnych podmuchach wiatru. Długość korzeni może się różnić w zależności od gatunku. Niektóre rośliny są zdolne do tworzenia gęstej warstwy darni, podczas gdy inne tworzą mały, zwarty krzew i nie rosną zbytnio.
Jeden krzew może zawierać około 30 łodyg. Ich powierzchnia jest lekko chropowata, a średnia wysokość może się różnić w zależności od rodzaju rośliny. Podczas burzy pędy można przybić do ziemi, ale po wyschnięciu powracają do pierwotnej pozycji. Kolor łodygi jest zielony lub lekko brązowawy. Liście pozbawione ogonków znajdują się na całej jego długości.Blaszki liściowe trzciny są cienkie, wąskie i osiągają do 1 m długości. Ich kolor jest jasny lub szaro-zielony. Każda płyta ma spiczasty koniec. W procesie wzrostu liście zaczynają odchylać się od łodygi na boki, ale u niektórych gatunków liście mogą pozostawać skierowane do góry. Pośrodku każdego liścia znajduje się wyraźna żyła centralna.
Kwiatostany trzciny to zwykła skromna wiecha, składająca się z małych gałęzi. Tworzy się w górnej części pędu. Kolor pędzli wiechowych zależy od rodzaju trzciny, może mieć odcień purpurowy, różowawy lub liliowy. Jesienią wiechy stają się szarawe lub srebrzyste. Wielkość każdej z nich może dochodzić nawet do 20 cm Taka paleta kolorów pozwala na łączenie różnych rodzajów trzcin w jednym nasadzeniu, nadając falom trawy różne odcienie. Pod koniec kwitnienia wiechy czasami kruszą się razem z nasionami - małe brązowawe ziarniaki.
Z reguły trzcina trwa około 5 lat. Aby takie nasadzenia nie straciły na atrakcyjności, należy je regularnie aktualizować i odmładzać.
Sadzenie trawy trzcinowej w otwartym polu
Nasiona trzcinnika stosunkowo krótko zachowują zdolność kiełkowania, dlatego przed zakupem należy upewnić się, że materiał nasadzeniowy jest świeży. Jesienią rośliny można wysiewać w gruncie bez dodatkowego przygotowania. Siew wiosenny zakłada uprawę pełną. Aby to zrobić, należy go wykopać i podlać 1,5 miesiąca przed sadzeniem. Ponadto do gleby wprowadzane są niezbędne nawozy i dodatki, a teren jest oczyszczany z chwastów.
Podczas siewu nasiona są tylko nieznacznie zakopane, przykryte warstwą gleby i dobrze sprasowane. Możesz także użyć metody sadzenia. W tym celu nasiona są uprawiane w pojemnikach, a następnie przenoszone na ziemię w postaci sadzonek.
Pełzające kłącza trzciny szybko podbijają sąsiednie terytoria, dlatego aby zapobiec niekontrolowanemu wzrostowi roślin, należy je ograniczyć. Miejsce zarezerwowane dla krzewów powinno być otoczone barierą, która nie pozwoli korzeniom wydostać się poza niego. Podział pozwoli również na dostosowanie wielkości krzewów. Ta procedura odmłodzi nasadzenia i sprawi, że będą mniej się rozprzestrzeniać.
Rozwój trzciny ma swoje własne cechy. Okres jego wzrostu przypada na zimną porę roku - jesień i wiosnę. Z tego powodu latem trawa może rozwijać się wolniej. Ze względu na to, że nadziemna część trzcinnika zachowuje swój wygląd nawet zimą, stare liście z pędów należy usuwać jesienią, przed pojawieniem się świeżych pędów liściastych. Kolejne przycinanie można wykonać wiosną. W tym czasie krzewy są oczyszczane ze starych łodyg i liści.
Główną chorobą trzciny jest rdza. Aby wyeliminować tę chorobę, konieczne jest obfite traktowanie nasadzeń preparatem grzybobójczym. Roślina jest dość odporna na inne choroby.
Uprawa trawy trzcinowej w ogrodzie
Veinik nie będzie wymagał starannej i starannej pielęgnacji, a także kosztów utrzymania. Większość jego gatunków może żyć dosłownie w dowolnym wybranym miejscu. Ale na żyznej glebie z wystarczającą ilością składników odżywczych jej kwitnienie będzie trwać dłużej i będzie bardziej bujne. Jeśli krzewy będą uprawiane na glebach ubogich lub gliniastych, należy je okresowo dokarmiać związkami mineralnymi.
Trzciny można sadzić zarówno na słońcu, jak iw cieniu, choć w zbyt ciemnym miejscu jego łodygi często przybierają pochyloną pozycję, a krzew może stać się cieńszy.
Głównym problemem przy sadzeniu będzie podlewanie w zbyt upalne dni i usuwanie chwastów w pobliżu krzewów. Pomimo odporności rośliny na suszę, krzewy docenią wystarczającą ilość wilgoci. W suche lato należy je podlewać kilka razy w tygodniu, obficie nawilżając glebę. Ale nadmiar wody może zniszczyć niektóre nasadzenia. Aby uniknąć możliwego gnicia łodyg w deszczowe lato, na miejscu należy zapewnić dobry drenaż.
Trzcinę można sadzić zarówno jako oddzielne krzewy, jak iw dużych kępach.Jeśli lądowanie grupowe będzie obejmować kilka odmian, należy zachować między nimi pewną odległość. Jeśli tak się nie stanie, rośliny szybko zapylają się ponownie i stopniowo wykluwają się. Jednocześnie nie musisz się martwić o możliwość samosiewu - odmiany i formy roślin nie rozmnażają się przez nasiona.
Większość trzcin spokojnie znosi silne mrozy i nie potrzebuje schronienia.
Metody hodowli trzciny
Krzewy trzcinnikowe żyją stosunkowo krótko, a wraz z wiekiem zaczynają się coraz bardziej kruszyć, dlatego aby zachować roślinę na jej terenie, konieczne jest okresowe jej rozmnażanie. Zwykle używają do tego nasion zbóż lub dzielą krzew.
Uprawa z nasion
W naturze trzcina rozprzestrzenia się po okolicy za pomocą nasion. Takie rozmnażanie następuje bardzo szybko, pozwalając roślinie uchwycić nowe obszary gleby i uformować na nich prawdziwe zarośla, zagłuszając inne nasadzenia. To właśnie ta właściwość zamienia trawę trzcinową w chwast, z którym próbują walczyć w strefach parków leśnych.
Pomimo tak drapieżnych właściwości nasiona zbóż tylko przez krótki czas zachowują zdolność kiełkowania. Należy je wysiewać wiosną lub jesienią zarówno do siewu bezpośredniego, jak i do siewu.
Do siewu trzciny na otwartych łóżkach konieczne jest wybranie dla niej pożywnej gleby z warstwą drenażową. Jesienne, zimowe rośliny zapuszczają korzenie szybciej: zimą procesy rozwoju krzewów są najbardziej aktywne. Nasiona wysiewa się w luźnej, wilgotnej glebie, pokrytej liśćmi lub warstwą świerkowych gałęzi i pozostawia w tej formie na całą zimę. Wiosną wyklują się kiełki. Takie rośliny zaczną kwitnąć już w bieżącym sezonie. Jeśli trawa trzcinowa zostanie wysiana wiosną, miotły pojawią się na takich krzakach dopiero w przyszłym roku.
Wiosną trzcinę najczęściej uprawia się w sadzonkach. Możesz wstępnie rozwarstwić nasiona, przechowując je w chłodzie przez około 1,5 miesiąca. Wiosną nasiona rośliny wysiewa się w małych pojemnikach wypełnionych żyzną glebą. Muszą być trzymane w jasnym, ale chłodnym miejscu, a wilgotność gleby musi być utrzymywana na stałym poziomie. Świeże nasiona powinny wykluć się w ciągu dwóch tygodni. Wybory są opcjonalne. Gdy tylko pogoda na zewnątrz jest ciepła, sadzonki można przesadzić do łóżka ogrodowego, starając się nie zniszczyć bryły gleby. Przez pierwsze dwa tygodnie po posadzeniu należy je obficie podlewać. Aby rosnące sadzonki nie zagłuszyły się nawzajem, należy je sadzić w odległości około 45 cm.
Rozmnażanie przez podzielenie buszu
Nasiona uprawnych i mieszańcowych odmian trzciny nie mają czasu na dojrzewanie latem i są uważane za niekiełkujące. Możesz rozmnażać takie rośliny tylko poprzez podzielenie ich krzewów. Przyczynia się to nie tylko do powstania nowych okazów trzcinnika, ale także odmładza sadzenie. Podobną procedurę przeprowadza się zwykle w kwietniu, zanim na łodygach pojawią się świeże liście. Nie warto zwlekać z sadzeniem, ale w południowych regionach można kontynuować podział aż do jesieni.
Wybrany krzew należy usunąć z ziemi i oczyścić z gleby z korzeni. Następnie zarośnięty kłącze dzieli się na części. Każda sekcja powinna mieć swoje własne korzenie i kilkanaście łodyg. Delenki przesadza się do wybranego łóżka, obficie podlewa, a następnie rozluźnia sąsiednie terytorium. W dobrej luźnej glebie nasadzenia będą szybciej rosły. Im większe części korzenia, tym szybciej mogą się zakorzenić. Główny kłącze, położone poziomo, należy zakopać tylko na 2 lub 3 cm.
Czasami krzaków nie wykopuje się, ale po prostu dzieli się na starym miejscu za pomocą dość ostrej łopaty.
Choroby i szkodniki
Trzcina jest odporna zarówno na suchą, jak i deszczową pogodę, ale słabo wyczuwa gwałtowne zmiany temperatury. Młode rośliny są uważane za szczególnie wrażliwe. Jeśli trzcina rośnie w słabo osuszonej glebie, w której woda stale stagnuje, korzenie rośliny mogą zacząć gnić.Aby wyleczyć krzewy, należy je przesadzić w bardziej słoneczne i suche miejsce.
Veinik imponuje swoją odpornością na choroby, ale może mieć na nią wpływ rdza. Chore liście należy usunąć. Słabe rozwiązania preparatów grzybobójczych pomogą całkowicie pozbyć się problemu.
Pielęgnacja zimowej trzciny
Z wyjątkiem niektórych odmian, trzcina uważana jest za roślinę mrozoodporną, która nie boi się nawet najniższych temperatur. Zapisywanie nasadzeń dorosłych na zimę nie wymaga specjalnych procedur. Jesienią trzcina więdnie, gubi ziarniaki i zaczyna przechodzić na „zimowy” tryb rozwoju. Wiechy większości gatunków nabierają w tym czasie złotego odcienia, a liście mogą stać się takie same. Bez silnych wiatrów krzewy mogą pozostać w tej formie przez całą zimę, kontynuując dekorację ogrodu. W połowie wiosny należy usunąć wysuszone łodygi i blaszki liściowe. Pędy są ścięte, pozostawiając pędy o wysokości ok. 20 cm, które stymuluje rozwój świeżych łodyg i późniejsze kwitnienie, a jednocześnie odmładza roślinę.
Jeśli nasiona trzciny wysiewa się przed zimą, uprawy należy przykryć suchymi liśćmi lub świerkowymi gałęziami. Pomoże to zachować sadzonki, tworząc dla nich korzystniejsze warunki. Bardziej delikatne odmiany trzciny wymagają tego samego schronienia. Takie rośliny można przykryć w przypadku zimy niewielkim śniegiem.
Zbieranie i przechowywanie trawy trzcinowej
W medycynie ludowej stosuje się łodygi i kłącza trzciny. Taki surowiec należy zbierać w ostatnich tygodniach wiosny lub w czerwcu, kiedy krzew zaczyna formować młode pędy. Starsze pędy nie są używane do leków.
Po zebraniu części rośliny należy je odpowiednio wysuszyć. Czas trwania tej procedury zależy od konkretnej części buszu. Wszystkie zebrane części pędów układa się na poziomej powierzchni w jednej warstwie. W tym celu odpowiednie jest miejsce na strychu lub w pomieszczeniu o wystarczającej wentylacji. Do suszenia można użyć specjalnych urządzeń, a także piekarnika ustawionego na 30 stopni. Podczas suszenia trawy należy ją stale mieszać, a także odwracać, aby wyschła równomiernie. Gdy wszystkie półfabrykaty są całkowicie suche, są zbierane i umieszczane w papierowych torebkach lub kartonach. Przechowuj je w suchym miejscu.
Kłącza trzciny wysychają znacznie dłużej i wymagają obszernych zabiegów przygotowawczych. Przed przystąpieniem do suszenia należy usunąć wszelkie pozostałości gleby z korzeni, dokładnie spłukując je zimną wodą. Do suszenia użyj suszarek lub piekarnika ustawionego na nie więcej niż 45 stopni. Do przechowywania kłączy używa się toreb z tkaniny.
Takie wykroje z trzciny można przechowywać tylko przez dwa lata. Następnie rośliny tracą swoje właściwości lecznicze.
Przydatne właściwości trawy trzcinowej
Oprócz walorów dekoracyjnych, które umożliwiają wykorzystanie trzciny do dosłownie dowolnych celów krajobrazowych, to zboże jest uważane za lecznicze. Skromny krzew zielny zawiera całą gamę cennych pierwiastków. Należą do nich różne żywice, garbniki, olejki eteryczne, alkaloidy, szereg kwasów, w tym askorbinowy, a także steroidy, flawonoidy i karoten.
Taki zestaw pierwiastków sprawia, że trzcina jest częstym składnikiem wszelkiego rodzaju środków ludowej.
Właściwości lecznicze
Oprócz wielu cennych pierwiastków trzcina zawiera również substancje trujące, ale nie przeszkadza to w stosowaniu jej do sporządzania środków ludowej. Trawa może:
- Zapewniają działanie przeciwzapalne;
- Złagodzić swędzenie;
- Złagodzić podrażnienia;
- Odkażać;
- Mają działanie moczopędne;
- Promuj leczenie przeziębienia jako środek wykrztuśny.
Napary lecznicze i wywary są sporządzane z liści lub korzeni rośliny, ale nie należy zbyt często angażować się w takie samoleczenie.
Oprócz efektu medycznego trzcina może przynosić praktyczne korzyści w postaci krzaka. Za pomocą podziemnych kłączy można wzmocnić piaszczystą glebę.Dlatego często celowo sadzi się trawę trzcinową, aby powstrzymać nasypy z piasku i wzmocnić obszary w pobliżu kopalni.
Przeciwwskazania
Trzcina nie znalazła się w wielu tradycyjnych lekarstwach ze względu na to, że bezmyślne wykorzystanie środków na niej opartych może negatywnie wpłynąć na zdrowie pacjenta. Nawet środki ludowe zawierające trawę trzcinową są zwykle stosowane jako dodatkowe, a nie główne lekarstwo.
Ale nawet ta aplikacja ma wiele przeciwwskazań. Veinika w żadnej postaci nie powinny przyjmować kobiety w ciąży, matki karmiące oraz dzieci poniżej 14 roku życia. Ograniczeniem jest również alergia na jakiekolwiek składniki tej rośliny.
Veinik w projektowaniu krajobrazu
W projektowaniu krajobrazu zwykle stosuje się wysokie odmiany i gatunki trzcin o wyprostowanych łodygach. Takie uprawiane nasadzenia nie mogą dać samosiewu, dlatego nie rosną tak bardzo i nie biegną dziko.
Rzędy wysokich mioteł tworzą doskonałe tło dla średnich i niskich nasadzeń. Z reguły krzewy sadzi się w rzędach po kilka okazów. Pozwala to na formowanie ciągłych „fal” roślin mieniących się i kołyszących na wietrze na rabacie kwiatowym. Szczególnie efektownie prezentują się kombinacje trzciny różnych odmian. Za pomocą rzeczywistych nasadzeń zbożowych możesz ozdobić prawie każdy styl projektowania krajobrazu, od kierunków krajobrazowych po modernizm i high-tech.
Wysoką trzcinę można łączyć z niskimi roślinami okrywowymi. Ta okolica tworzy ciekawy kontrast. Bardziej zwarte odmiany często sadzi się obok dużych krzewów. Veinik świetnie prezentuje się w towarzystwie roślin kwitnących. Należą do nich astry i dalie, a także góral i szałwia. Efektownie będą wyglądały również kompozycje z innymi ziarnami ogrodowymi.
Sadząc trawę trzcinową, można tworzyć zielne „żywopłoty”. Często rzędy roślin są rozmieszczone wzdłuż ścieżek ogrodowych, tworząc korytarz z krzaków. Takie nasadzenia będą wyglądać nie mniej imponująco w pobliżu stawów ogrodowych.
Pod koniec sezonu miotły trzcinowe można wykorzystać do zrobienia suchych bukietów.
Szkoda trzciny
Pomimo wielu użytecznych właściwości i walorów dekoracyjnych trzcina nadal uważana jest za agresywny chwast. W naturze rozprzestrzenia się szybko i aktywnie, wypierając znaczną część innych upraw z ich siedlisk. Najczęściej szkodzi niewymiarowym gatunkom traw i kwiatów. Korzenie trzciny zajmują miejsce, którego potrzebują, i pobierają zbyt dużo wilgoci z gleby. Trawa trzcinowa, zdobywając terytoria na polanach, jest w stanie zakłócać wzrost większych roślin - krzewów i drzew. Ich nasiona po prostu nie mają gdzie spaść.
Rozległe zarośla trzciny przyczyniają się do zalegania śniegu na wiosnę. Ze względu na blisko rozmieszczone łodygi śnieg utrzymuje się w nich przez długi czas, co prowadzi do gnicia traw na skutek podmoknięcia. Ponadto małe gryzonie często mogą osadzać się w kłączy zbóż, szkodząc sąsiednim nasadzeniom.
Ale głównym zagrożeniem związanym z dzikimi zaroślami trzcinowymi jest zagrożenie pożarowe. W warunkach naturalnych nikt nie czyści nasadzeń ze starych wysuszonych łodyg, dzięki czemu mogą one szybko zapalić i rozprzestrzenić ogień po całym lesie.
Używając trawy trzcinowej do ozdabiania terenu, prawie wszystkich tych problemów można uniknąć, stosując gatunki uprawne, ograniczając pierwiastki w glebie i usuwając na czas martwe drewno.
Rodzaje i odmiany trzciny ze zdjęciami i nazwami
Trzcina ma ponad trzysta odmian, ale tylko niewielka ich część jest wykorzystywana w kulturze. Wszystkie te typy różnią się wyglądem.
Trzcina trzcinowa (Calamagrostis acutiflora)
Jeden z najbardziej znanych gatunków ogrodniczych. Calamagrostis acutiflora to hybryda pochodząca z dzikich trzcin lądowych i trzcinowych. Kłącza takich roślin rozprzestrzeniają się na wierzchniej warstwie gleby, tworząc warstwę darni. Rosnące krzewy szybko tworzą gęste zarośla.Rośliny odmianowe pozyskiwane na bazie takich gatunków nie tworzą pędów podziemnych, co oznacza, że nie rozprzestrzeniają się tak aktywnie.
Kwitnienie rozpoczyna się w pierwszej połowie lata i trwa do przymrozków. Jej złocistożółte lub srebrzyste wiechy prezentują się bardzo elegancko na tle zwisających od góry do dołu zielonych liści.
Gatunek ten nie boi się ani suszy, ani deszczowego lata. Można go nawet sadzić w gliniastej glebie. Ze względu na to, że korzenie nie sięgają głęboko, takie nasadzenia nie są uważane za agresywne.
Veinik „Karl Foester” (Calamagrostis Karl Foester)
Jedna z najpopularniejszych odmian trzciny o ostrych kwiatach. Calamagrostis Karl Foester tworzy bujny, rozłożysty krzew, który dzięki licznym łodygom może wypełnić imponującą odległość. Jest często używany do ozdabiania pustych przestrzeni między nasadzeniami lub jako rama ścieżek ogrodowych. Wysokość pędów dochodzi do 1,5-2 m. Powstają na nich kwiatostany o długości około 30 cm. Ich wielkość zależy od miejsca sadzenia krzewu, który dobrze rośnie zarówno na słońcu, jak iw zacienionym kącie. Ale im mniej światła otrzyma roślina, tym bardziej zwarte będą jej kwiatostany. W miarę postępu prac kolor mioteł może się zmieniać. Początkowo mają różowawy odcień, następnie brązowieją, a następnie stają się jasnozłote.
Odmiana ta może być również wykorzystana do dekoracji zimowego krajobrazu: przy braku silnych jesiennych wiatrów jej wiechy pozostają na łodygach, nadal ciesząc oko nawet po opadach śniegu. Wiosną stare pędy należy odciąć - roślina da nowy wzrost.
Veinik „Overdam” (Calamagrostis Overdam)
Bardziej kompaktowa odmiana tego samego typu. Łodygi Calamagrostis Overdam mają około metra wysokości. Odmiana wyróżnia się również kolorem liści. Na zielonym tle talerza znajdują się podłużne białe pasy, które nadają podestom oryginalny wygląd. Ale łodygi nie różnią się siłą. Przy silnych podmuchach wiatru mogą łatwo się złamać, dlatego starają się wybrać bardziej zamknięte miejsce dla rośliny. Oprócz głównego widoku, Overdam wyróżnia się niewymagającą lokalizacją i opieką. Będzie dobrze się rozwijał zarówno w miejscach zacienionych, jak i słonecznych. Lądowiska nie boją się ani upałów, ani mrozu.
Szybko rosnąca trzcina tworzy pagórkowate krzewy, które stanowią spektakularne tło dla kwiatów ogrodowych. Z biegiem czasu jego różowo-liliowe wiechy nabierają żółtawo-złotego lub jasnobrązowego koloru, którego nie tracą zimą. Tempo wzrostu pozwala na szybkie rozmnażanie.
Mielona trzcina (Calamagrostis epigeios)
Gatunek występuje zarówno w przyrodzie, jak iw kulturze ogrodowej. Calamagrostis epigeios preferuje klimat umiarkowany, aw lasach Europy często zamienia się w złośliwy chwast. Jego długie, pełzające kłącza pozwalają roślinie na ponowne rozwinięcie się nawet z małego pędu, więc bardzo trudno będzie pozbyć się niekontrolowanych nasadzeń.
Wysokość krzewów tego typu może wynosić 80 cm lub 1,5 m. Pędy są mocne, proste, z żebrowaną szorstką powierzchnią i dwoma węzłami po przeciwnych stronach pędu. Mają szaro-zielone liście, które są szersze niż u innych gatunków.
W okresie kwitnienia tworzą się kwiatostany o długości około 25 cm. Każdy krzew jest w stanie uformować około 30 takich mioteł. Mają purpurowy odcień i pojawiają się w środku lata.
Purpurowa trzcina (Calamagrostis purpurea)
Gatunek najczęściej występuje na Syberii i na Dalekim Wschodzie. Calamagrostis purpurea tworzy krzewy o wysokości około 1 m. Mają bogate zielone liście. Liście mogą mieć długość nawet do jednego metra przy szerokości do 1 cm Każde ostrze ma gładką powierzchnię.
Kwitnienie następuje w drugiej połowie lata. Nazwa gatunku związana jest z kolorem jego kwiatostanów. Mają wyraźny różowy lub fioletowy odcień, co dodaje krzewom atrakcyjności. To sprawia, że gatunek ten jest szczególnie cenny w projektowaniu krajobrazu, ale jest również uważany za bardziej kapryśny. Gatunek purpurowy preferuje miejsca wilgotne z glebą żyzną, dostatecznie nasłonecznioną lub lekko ocienioną.Ale niektóre odmiany takiej trzciny są mniej odporne na mróz i nie są w stanie wytrzymać silnych mrozów. Aby utrzymać je w ogrodzie, musisz użyć schronienia.
