Chionodox

Chionodoxa to krótka bylina należąca do rodzaju Scylla z rodziny Liliaceae, które z kolei są podzielone na sześć odmian. Główne miejsce gromadzenia chionodoxu znajduje się w krajach Azji Mniejszej. W tłumaczeniu z języka greckiego słowo to składa się z dwóch rdzeni: „śniegu” i „dumy”. Popularna definicja jest bardziej lakoniczna - „śnieżne piękno” lub „bałwanek”.

Ten pierwiosnek wystaje spod czapki śnieżnej wczesną wiosną i otwiera swoje pąki w tym samym czasie co przebiśniegi. Wielu ogrodników zajmuje się uprawą Chionodox na własnym podwórku. Taka cudowna roślina będzie doskonałą ozdobą każdego kwietnika i będzie wyglądać wspaniale obok innych ogrodników.

Opis kwiatu Chionodox

Pędy pochodzą od cebul. Szypułki pojawiają się wraz z parą ciemnozielonych blaszek liściowych. Długość liści waha się od 8 do 12 cm, kwiatostany luźne, opadające w gronach składających się z połączonych dzwonków. Każdy kwiat ma sześć białych lub różowych płatków. Roślina owocuje skrzynką nasienną z czarnymi niełupkami. Średnica podłużnych owalnych cebulek nie przekracza 1,7 cm, pokryte są warstwą łusek i mogą w pełni produkować zdrowe szypułki przez dwa lata.

Sadzenie chionodox w otwartym polu

Czas sadzenia Chionodox

Jesień jest uważana za optymalny czas sadzenia chionodox, aby cebulki miały czas na zarośnięcie rolkami korzeniowymi. Miejsce do przyszłej uprawy chionodoxu powinno być dobrze oświetlone lub w lekkim półcieniu. Kwitnienie rozpocznie się znacznie wcześniej, jeśli cebulki posadzimy w miejscu, w którym wiosenny śnieg topi się szybciej. W obszarach ukrytych w cieniu proces pączkowania obserwuje się z opóźnieniem, ale trwa znacznie dłużej. Lokalizacja klombu jest wybierana pod drzewami i wysokimi krzewami. Kiedy chionodox zakwitnie, liście dopiero się budzą, więc światło promieni słonecznych swobodnie wpada do sadzenia „piękna śniegu”, co korzystnie wpływa na jego wzrost i rozwój.

Najlepiej jest sadzić wieloletnie chionodox w pobliżu pierwiosnki, ciemiernikowate, hiacynty, krokusy, Pushkinia lub irysy.

Zasady sadzenia Chionodox

Jako podłoże wybiera się żyzną glebę o neutralnym środowisku o dobrych właściwościach drenażowych. Chionodoksy z wdzięcznością reagują na żerowanie trawą leśną, zmieszaną z zgniłymi liśćmi i małymi kawałkami kory drzew. Wtedy opanowanie ogrodu jest szybkie i bezbolesne.

Sekwencja i schemat sadzenia chionodoxa nie różni się od sadzenia innych roślin bulwiastych. Głębokość sadzenia zależy od wielkości cebuli. Im większa średnica, tym głębiej musisz wykopać dziurę.Największe cebulki zanurza się w glebie na 8 cm, zachowując odstęp między poszczególnymi okazami od 8 do 10 cm, wystarczy pogłębić małe cebulki wieloletnie o 4 cm i nieco zmniejszyć odległość do kolejnego dołka.

Dbanie o chionodox w ogrodzie

Opieka nad chionodoxą jest dość prosta i nie jest trudna nawet dla amatora. Kwiaty Chionodoxa są jednymi z nielicznych pierwiosnków, które łatwo adaptują się w nowym miejscu i nie nakładają zbyt wielu wymagań na ich pielęgnację. Jedyną rzeczą, którą należy przestrzegać, jest reżim nawadniania. Nasadzenia są bardzo świadome braku wilgoci, gdy w miesiącach zimowych i wiosennych występują niewielkie opady naturalne. Dobrze nawilżona gleba jest poluzowana, aby korzenie były nasycone tlenem, a chwasty są usuwane z łóżka ogrodowego, uciskając młode niedojrzałe sadzonki. Procedura może zostać odroczona, jeśli wcześniej zadbasz o ściółkowanie klombu nawozem organicznym lub luźnym torfem.

Roślina jest okresowo przesadzana i karmiona, przetwarzanie części mielonych z owadów i chorób odbywa się na czas. Po dojrzewaniu owoce pękają i samorzutnie wylewają nasiona. Samosiewu można uniknąć tylko wtedy, gdy jądra na krzakach zostaną odcięte, zanim zaczną dojrzewać.

Najlepszy sos i podlewanie

Sucha pogoda i upalne lato negatywnie wpływają na rozwój Chionodox. W tym okresie szczególnie ważne jest podlewanie kwiatu. Podlewanie chionodoxu najlepiej wykonywać rano lub po zachodzie słońca, kierując przepływ wody pod korzenie i starając się uniknąć kropelek spadających na liście i kwiaty. Przed podlaniem kwietnika woda jest chroniona.

Chionodoksy preferują granulowane uniwersalne nawozy mineralne, takie jak Nitroammofoska. Dobrze odżywione nasadzenia kwitną przez długi czas i bujnie przez całą wiosnę. Granulki są równomiernie rozłożone pod krzakami i posypane cienką warstwą ziemi, wtedy korzenie lepiej wchłoną wszystkie składniki odżywcze.

Przeszczep i rozmnażanie

Do rozmnażania byliny stosuje się metodę wegetatywną, gdy żarówka matki jest podzielona na małe cebulki. W ciągu jednego sezonu z reguły tworzy się od 2 do 4 nowych cebulek. Krzewy bez przesadzania przez dziesięć lat mogą kwitnąć i ozdabiać ogród, jednak doświadczeni hodowcy kwiatów radzą w piątym lub szóstym roku życia rośliny wykopać gniazda z ziemi i przeprowadzić podział.

Pod koniec lipca z dołka wyjmuje się cebulki roślin. W tym czasie łodygi i liście wyschną, a krzewy będą uśpione. Cebulki Chionodox sadzi się wczesną jesienią. Materiał przechowywany jest w suchym i chłodnym miejscu bez dostępu do światła. Aby zapobiec śmierci dzieci podczas przechowywania, zostaną one oddzielone od głównej żarówki tuż przed wysłaniem na otwarty teren. Kolejność działań związanych z organizacją sadzenia jesiennego została już opisana powyżej.

Rozmnażanie nasion chionodoxa nie daje takich wyników jak wegetatywny. Jeśli jądra nie zostaną odcięte na czas, nasiona spadną na ziemię bez zewnętrznej ingerencji ze strony pękniętych owoców. Soczyste niełupki przyciągają mrówki. Owady szybko rozniosą nasiona po terenie, co wkrótce będzie można zobaczyć w najbardziej nieoczekiwanych zakamarkach ogrodu.

Oczekuje się, że rośliny Chionodox posadzone z nasionami zakwitną dwa lata później.

Schronienie na zimę

Kiedy łodygi kwiatowe więdną, strzały rośliny są usuwane, a liście należy pozostawić na krzakach, aż całkowicie uschną, co ma miejsce w środku lata. Mroźne zimy i mrozy nie stanowią poważnego zagrożenia dla kwiatu. Kwietnik z chionodoxem, znajdujący się w otwartym miejscu niezabezpieczonym przed przeciągami, powinien być przykryty. Miejsce pokryte jest świerkiem lub na wierzch wylewa się stosy suchych liści.

Mieszkańcy południowych regionów nie powinni się martwić - kwiat bezpiecznie przetrwa zimę.

Choroby i szkodniki Chionodox

Wiele roślin z bulwiastym systemem rozwoju jest podatnych na choroby grzybowe, na przykład szara pleśń, fusarium, septoria i sclerotinia. Chionodoksy nie są wyjątkiem. Ich cebulki, nawet głęboko pod ziemią, również ulegają infekcjom grzybiczym i zarodnikom. W rezultacie chore pędy zaczynają żółknąć, liście wysychają i odpadają, co prowadzi do całkowitej śmierci krzewu. Aby w przyszłości nie stawić czoła takiemu problemowi, materiał do sadzenia jest dezynfekowany roztworem Fundazolu. Obserwuj umiarkowany reżim podlewania. W przeciwnym razie nadmiar wody zatrzyma się w pobliżu gniazda korzeniowego, co doprowadzi do gnicia części podziemnej.

Szczególnym zagrożeniem wśród szkodników chionodox są larwy roztocza korzeniowego, myszy, które uszkadzają skórkę i bulwiaste łuski. Opryskiwanie pędów i liści lekami należącymi do klasy akarycydów: Aktara, Aktellik lub Akarin jest uważane za skuteczny środek do zwalczania kleszczy. Specjalne przynęty z trucizną pomagają pozbyć się myszy i kretów.

Rodzaje i odmiany chionodox ze zdjęciem

W literaturze botanicznej istnieje opis sześciu gatunków chionodox, jednak tylko kilka nazw odmian i mieszańców nadaje się do uprawy kulturowej.

Chionodoxa forbes (Chionodoxa forbesii)

Lub Chionodoxa Tmoluza rośnie na tureckich ziemiach. Wysokość pędów ok. 25 cm Szypułki tworzą połączone ze sobą białe, rzadziej różowe kwiaty. Każda szypułka zawiera 15 kwiatów. Gatunek ten nie wydaje owoców, ale liczba młodych w ciągu jednego sezonu podwaja się. Uprawą zajmują się w 1976 roku. Naukowcom udało się wyprowadzić nie mniej atrakcyjne odmiany tego gatunku:

• odmiana Alba, w okresie kwitnienia pokryta białymi kępami;
• Blue Giant ma jasnoniebieskie okwiaty;
• Odmiana Pink Giant wyróżnia się różowo-fioletowymi, racemicznymi pąkami.

Chionodoxa luciliae

Lub gigantyczny chionodox - nazwa kojarzy się z imieniem Lucille Boissier. Obszar wzrostu obejmuje górzyste regiony Azji Mniejszej. Wysokość krzewów jest o rząd wielkości niższa niż u poprzedniego przedstawiciela gatunku. Blaszki liściowe są prostoliniowe. Kwiaty są drobne, ozdobione niebieskawą szyjką w ilości 5-10 szt. Nasadzenia kulturowe opisywanego gatunku zasłynęły w 1764 roku.

Do najpopularniejszych odmian giganta chionodoxia należą:

• odmiana biała, osiągająca długość 10 cm, z drobnymi białawymi pąkami w gronach;
• odmiana jest różowa o charakterystycznym kolorze i ledwie zauważalnych fioletowych nutach;
• Rose Queen - najbardziej rozpoznawalna z pozostałych odmian Chionodoxa Lucilia, obficie kwitnąca z delikatnym różowym odcieniem;
• gigantyczny biały chionodox, w którym średnica kwiatów może dochodzić do 4 cm.

Chionodoxa sardinian (Chionodoxa sardensis)

Zaczął się rozprzestrzeniać w Azji. Bylina zawiera liniowe liście, mocne szypułki, z małymi niebieskimi pąkami, które tworzą bujne krzaki. Ogrodnicy zaczęli uprawiać Chionodoxa Sardinian w 1885 roku.

Oprócz wyżej wymienionych gatunków i odmian hodowcy zajmują się hodowlą krasnala Chionodoxa, Chionodoxa białawego oraz Mrs. Lock. Nazwy te położyły podwaliny pod tworzenie nowych form kulturowych odwiecznych. Popularność zyskują hybrydy: Akwarela, Artemida, Absolut, Atlantyda, Arktyka. Krzyżując Chionodox Forbes i Scylla dwulistną, naukowcy wyhodowali unikalne kultury roślinne Chionoscilla z pędami o długości do 10 cm, które swoim kształtem przypominają jasnoniebieskie gwiazdy, z których uzyskuje się gęste kwiatostany.